We worden routiniers, zo is het gewoon. Van de laatste opname waren Ray en ik al niet meer zo onderste boven. Heel anders was het voor Bram, de opa’s en oma’s en tantes, oom en nichtjes. Die schrokken nogal. Begrijpelijk. In een eerder stadium vertelde Youp’s oncoloog al, dat wij op een bepaald moment voor zouden lopen op onze omgeving. En dat lijkt nu wel zo te zijn.
Want hoe vervelend ook, Youp is daar in goede handen. En nu gingen we naar een plek die we inmiddels (na de lastige start) goed hadden leren kennen. In het AMC werden we dan ook warm ontvangen door het personeel, al waren ze ook erg verbaasd dat we er alweer waren. Gelukkig werd Youp weer goed in de gaten gehouden en heeft hij tot en met zondag zuurstof toegediend gekregen. En werd hij aan de hartbewaking gekoppeld. Dat klinkt zwaar, maar was relatief onschuldig en meer ter controle. Het blijkt dat de tumor zelf een stofje afscheid, dat deze soort “hot flashes” veroorzaakt, net als bij vrouwen in de overgang. Daardoor zakt zijn zuurstofgehalte in het bloed en voelt hij zich niet zo lekker en kortademig. Ook zorgt het restje van het verkoudheidsvirus daarbij voor problemen. En dus moesten we blijven. We blijven daar nu tot woensdagochtend vroeg. We gaan dan van daaruit woensdagochtend naar het PMC in Utrecht voor de 2e chemokuur.
Eigenlijk mochten we morgen al naar huis, maar om voor een krappe 24 uur naar huis te gaan, brengt dat onze beide jongens meer onrust dan rust denken wij. We kozen er daarom samen voor om Youp dat ene nachtje ook nog te laten blijven. Al zouden we het natuurlijk fijn vinden om samen te zijn, de rust voor de kinderen gaat boven alles. En ook de artsen en verpleging konden zich daar wel in vinden. Maar het is ook fijn dat het nu duidelijk is. Morgen prikken ze dan vast bloed bij Youp om zijn bloedwaardes te meten. Als die bloedwaardes akkoord worden bevonden door de oncoloog mogen we woensdag starten voor de kuur. En hoe vreemd dat misschien ook klinkt, wij hebben er “zin” in. Bring it on! Hoe eerder ze die rottumor aanpakken met die chemo hoe beter! Al blijft het ook weer spannend; want hoe reageert hij deze keer op de kuur.
We weten ook nog niet op welke afdeling in Utrecht we terecht komen. Op afdeling Giraf lagen we voor de biopt in Januari. Rustige 1 persoons kamers met veel rust op de afdeling. Maar bij Pauw lagen we de laatste keer en hadden we regelmatig contact met de andere ouders, en hebben daar ook nu nog wat contact mee. Toch fijn om samen te kunnen praten over je ervaringen, flauwe grappen te maken, te lachen en te huilen. We zullen zien waar we deze keer belanden :)…
Youp onze lieve dappere man, sloeg zich ook deze dagen weer manmoedig door alles heen. Af en toe duidelijk niet lekker, maar tussendoor hartveroverend lief met een dikke lach op zijn gezicht.
Nog steeds worden we verrast door lieve kaartjes, pakjes, bloemen en acties van
mensen om ons heen en verder weg. We blijven zo dankbaar dat een maand later we dit nog steeds mogen ondervinden.
We zijn nu bijna een maand verder en we zijn in de afgelopen tijd 4 dagen samen thuis geweest. Waanzinnig fijne momenten, en tussendoor beleven we prachtige momenten apart van elkaar. Zo ging Dag met Bram op date, samen kip kluiven, iets waar Ray van gruwelt. Bram was zo teleurgesteld dat Youp niet thuis was gekomen, dat Dag hem meenam naar een restaurant. Hij glunderde trots: “Nu hebben wij een afspraakje he mama? Ben je dan teleurgesteld dat Youp er niet bij is?”… En hoe erg ik het ook vind dat hij er niet bij is, ik ben mega trots op mijn date met stoere kleine man. “Dan komen we hier nog een keer he?” Hij zoekt een tafel uit met plek voor ons viertjes, opa en omi, oma en Marcel, opa Diesel, Tamara, Carlijn, Lucas en natuurlijk Floor en Anne…. Dat papa liever geen kip eet en ze daar niets anders hebben… Dat deert hem even niet…
Zondag mochten we even met Youp buiten wandelen. De wagen hadden we niet bij ons, maar werd even snel geregeld via het ziekenhuis… Prachtig oldskool…. Het weekend hadden we bezoek van opa en omi uit Den Bosch. Oma en Marcel op weg naar een nachtje weg in België. Beide oma’s gingen met een steen in hun maag weg. Ook voor hen is dit alles loodzwaar. Zij zien hun kind en hun kleinkind door dit proces gaan, ook niet makkelijk. En ook kwamen de peettante Carlijn en Lucas met de meiden op bezoek. Iets waar Bram heel erg van op leefde. Fijn voor ons om te horen dat er ook mensen zijn die hen actief stenen. Dankjewel!
We merken wel dat we heel erg veel langs elkaar heen leven en dat langzaam wel de routine in de dingen komt, maar we merken ook dat soms de lontjes korter zijn, en we soms futloos zijn, het hele proces slurpt energie. Gelukkig ligt dankzij omi de vrieskast vol met bakjes eten. Wordt de strijk gedaan door oma en vriendinnen. Zo ontzettend fijn. We gaan ervoor de komende 8 dagen in Utrecht. We hopen een paar dagen in het Ronald McDonald huis terecht te kunnen. Bram vroeg zich af of ze daar ook een Happy Meal serveerden… Helaas vriendje. Wel meer Quality time met ons. Al is dat niet zo cool als een Advengers pop :).
Al met al weer een heleboel gebeurd in Amsterdam. We moeten dadelijk weer wennen in Utrecht.
Dus tot snel vanuit het PMC.
Een hele hele dikke knuffel ❤
Aaah elke keer krijg ik een brok in mijn keel van je verhalen. Die lieve schattige Bram met zijn afspraakje. Om op te eten. Hopelijk snel met het hele clubje. Blijf sterk. Ooit wordt het beter. Dat moet!
Beste Dagmar, Ray en Bram,
Wat een kracht en moed hebben jullie allen.
Veel sterkte voor de komende tijd en lieve groeten, Dick en Tineke.
❤️