Euforisch. Ja dat is het woord. Youp is vanochtend onverwacht van de beademing afgehaald. Het was eerder dan verwacht en gehoopt. Veel eerder. Zelfs de artsen zijn wederom verbaasd. Nu eens in goede zin. Want het is spannend geweest zeiden ze. Het ging immens slecht en snel ook. En het gaat nu behoorlijk goed naar omstandigheden.
Vanochtend meldde ik me bij het bed van Youp zo rond 8 uur. Youp was een beetje bij kennis, al was hij wat wazig door alle sedatie medicatie. Ik hoorde wat van de verpleegkundige over de nacht. Terwijl we wat stonden te praten en ik al weer best gelukkig was doordat ze aangaf dat er wel echt wat vooruitgang was, kwam een van de intensivisten binnen (artsen van de IC). Hij sprak ondertussen met de verpleegkundige en zei: “We kunnen wel detuberen!”. Hij koppelde de slang los en draad wat aan wat knoppen en stond met zijn handen in de zakken, rustig toe te kijken… Mijn hartslag schoot met 100 omhoog en ik had een soort kortsluiting. ” Uh sorry, U zei detuberen… Wat betekent dat eigenlijk?” Nu snap ik wat detuberen moest zijn, maar doordat we eigenlijk geen 72 maar 5-7 dagen op een fijne lijn zouden zitten tussen het wel of niet halen (dit werd ons woensdagavond door de artsen medegedeeld) snapte ik er niets meer van. Maar het was wat ik dacht dat het was. Youp ademde weer zelf, wel met hulp van zogenaamde “optie-flow” (een extra zwaar snorretje met zuurstof), maar hij deed het zelf. En dus werd 20 minuten later het buisje in mijn bijzijn verwijderd. En daar huilde Youp, een super zwak en zacht huiltje, maar muziek in mijn oren.
Het bleef vandaag spannend want ze waarschuwden dat een terugval in een klein hoekje kon zitten. Maar vooralsnog gaat het heel goed. En ja, Youp is nog heel ziek, maar ook nu heeft hij de IC artsen, de Oncologen, het verplegend personeel voor een verrassing gesteld. En een hele goede mogen we stellen. Ook heeft hij ruim een uur bij me gelegen. Ik zat er als een trotse moeder met haar zojuist geboren kind, zo voelde het en zo straalde ik. Ik weet dat de weg voor ons nog lang is, maar deze slag hebben we gewonnen, heeft Youp gewonnen. En dat bied zoveel hoop, die kanker, dat redden we ook. Youp en wij.
Er is nog zoveel te melden, te vertellen over de afgelopen dagen. Maar we gaan even “feesten”, Ray is nu bij Youp, ik bij Bram in het Ronald McDonald huis en straks drinken we een glaasje samen, proosten we op de wilskracht van onze zoon. Op de kundige artsen en verpleegkundigen, PM medewerkers, op de vrijwilligers en het management van het Ronald McDonaldhuis, op onze mede ouders en vechtende kids hier. Op grote lieve Bram, onze eerstgeboren zoon, lieve grote broer.
En op jullie. Op jullie allemaal, op jullie steun, jullie kaarsjes, jullie gebeden, jullie positieve gedachten, jullie aandacht voor ons, voor Youp. Ik weet zeker dat door jullie allemaal hij het ook heeft gered. Uit de grond van ons hart DANKJEWEL!
Euphoria. Yes, that’s the word. Youp was unexpectedly taken off the respiration this morning. It was much sooner than expected and hoped for. A lot sooner. Again Youp even amazed the doctors once again. This time in a positive way. Because he was hanging by a thread, barely alive, they said. It went downhill and fast too. And suddenly things are turning around, is luck finally on our side?
This morning I was back at Youp’s bed at around 8 o’clock. Youp was a little acquainted, though he was a little blurred by all sedation medication. Youps nurse and I were just discussing the past night, what had happened and how Youp had done. While we were talking, I became very happy again because she indicated that there was some progress. Then one of the intensivists entered (IC’s doctors). He spoke to the nurse and said, “We can do it!”. He disconnected the tube, turned some buttons and stood there with his hands in the pockets. Quietly, my heartbeat shot through the roof and I had some kind of short circuit. “Uh sorry, You were saying DETUBATION? ” What does that mean? ” Obviously in a calm state of mind, I would know what detonation means, but on Wednesday night the doctors indicated a tough line for 5-7 days before we could state that he got through it. So this came as a total surprise, leaving me starteld. But it meant was what I thought it meant. Youp was able to breathe by himself again, with just a little help of so-called “opti-flow” (an extra heavy snare with oxygen), but he breathed by himself. And so 20 minutes later the tube was removed in my presence. And there cried Youp, a super weak and soft cry, but music in my ears.
It was exciting today because they warned that a relapse could be in a small corner. But for the moment, it’s going to be very good. And yes, Youp is still very ill, but now he has also given the IC doctors, the oncologists, a surprise to the nursing staff. And we can make a good one. He has also spent more than an hour with me. I was sitting there like a proud mother with her just born child, so felt and so I radiated. I know that the road for us is still long, but we won this battle, Youp has won. And that offers so much hope, the cancer, that we also save. You and we.
There is still so much to be told about the past few days. But we’re going to celebrate this good news for a while, Ray is now with Youp, Bram and I are atthe Ronald McDonald’s house and tonight we might have a drink together, celebrating the tremendous strength of our son. We will celebrate the knowledgeable doctors and nurses, pedeatric employees, we will celebrate the volunteers and management of Ronald McDonald House, our fellow parents and fighting kids here. And of course we will celebrate our brave big Bram, our first born son, and dear big brother.
And we will celebrate you all. All of you, your support, your candles, you prayers, your positive thoughts, your caring for Youp. I’m sure that because of all of this, because all of you he made it too. From the bottom of our heart THANK YOU!
