YoUpdate – D-day en het resultaat…

Het was een wat onrustige nacht, ondanks dat we redelijk sliepen, waren we vanochtend allebei moe. Om 7 uur zaten we met Youp in de speelkamer. Na wat gezellig te hebben gespeeld was Youp wat moe. En ging hij om 8.00 uur weer naar bed. Om kwart voor negen kwam de zuster vertellen dat we aan de beurt waren. Fijn! We maakten Youp wakker en hij kreeg een operatie jasje aan. Lachend en zingend liepen we samen naar de ok. Daar aangekomen mocht ik een Teletubbie pak aan met haarnetje en zo gingen we beiden in stijl op naar de operatie tafel. Een laatste kus van papa en door de klapdeuren. Daar werd Youp aan de monitor gelegd. Hij vond dat rode lampje aan zijn teen super interessant en werd even boos, toen we aangaven dat dat lampjr echt vast moest blijven zitten. De fantastische pedagogisch medewerker kwam gelukkig al snel met een klein knisperend papiertje op de proppen! En dat, samen met het zingen, zorgde dat Youp rustig in slaap viel. Weglopen was best even moeilijk. Maar de lieve mensen daar verzekerden nog maal dat ze goed voor hem zouden zorgen. En het gaat ook zo lief en zorgzaam eraan toe, dat ik (wij) daar ook zeker vol vertrouwen weg liep(en). Toen ik bij Ray kwam, kwamen de tranen die vakkundig door Ray met een grapje gepareerd werden. En toen op naar het ontbijt. Zo rommelen we samen wat aan, het lezen in een boekje, het kletsen met ouders, even naar het Ronald McDonald huis. De tijd ging relatief snel om. Mede doordat al het verplegend personeel steeds even een paar minuten neemt om een praatje te maken, even mee te leven. Dat is zo bijzonder in het PMC, die mensen zijn echt goud waard! Die hele tijd ging het goed met de zenuwen. Maar toen kreeg ik een berichtje van een ander ouder van een recent overleden jongen. Kanjer Brent. Hij was pas 9 jaar en kreeg na een lange strijd de neuroblastoom weer terug. Maar hij vond het zo ontzettend erg dat Youp het kreeg. Wat een groot hart! Zijn kaars brandde vandaag voor Youp. Ontroerd en dankbaar dat zij in hun verdriet en gemis onze Youp zo’n warm hart toe dragen. Dan om 12.52 komt het verlossende telefoontje, het is klaar, is goed gegaan. Opluchting, ontlading, wow. Het is klaar. We mogen naar de ouderkamers van de IC, “gelukkig” kennen we de IC al en overvalt het ons niet echt. Dan komt de chirurg al iets later en mogen we plaats nemen in een van de spreekkamers. Daar hebben we niet de beste herinneringen aan van de vorige tijd op de IC. Maar nu krijgen we goed nieuws. De chirurgen hebben de tumor bijna geheel weten te verwijderen, bij neuroblastoom blijven er altijd wat cellen achter, maar de tumor als geheel is eruit en zonder al te veel zichtbare schade. Een klein deel van het staartbeen is verwijderd, maar dat zou verder geen gevolgen hoeven te hebben. Dan komt Youp langsrijden, al met open ogen, rustig en begeleid door het team van de ok. Allen geven aan dat hij het super doet. Trots begroeten we hem en zien dat het hem zeker niet slecht gaat. Dan wachten we even op de gang om de overdracht niet in de weg te staan. En na een kwartier mogen we bij hem, hoe fijn! Hij herkent ons en reageert. Er wordt rustig en duidelijk uitgelegd wat er nu is gedaan en welke pijnstillers hij krijgt. Via een ruggenprik krijgt hij esketamine en bupivak. En hij ligt er dan ook redelijk rustig bij samen met zijn konijn. Hij is even misselijk en moet overgeven maar ook dat is na toediening van de Zofran snel voorbij. Er zijn veel bekend verplegend personeel en artsen, en ze komen even kijken naar Youp. Het is een heel ander gezicht dan in april toen we hier 2 weken waren. Youp laat het allemaal over zich heen komen. Wij zijn trots, blij, moe en opgelucht. Dankbaar voor de kundige artsen, chirurgen en verplegend personeel Maar ook weer dankbaar voor ieders betrokkenheid, de vele kaarsjes, goede wensen en lieve berichtjes. Vannacht een nachtje IC voor Youp, wij slapen met Bram in het Ronald McDonald huis. Zo fijn. Dan hopen we morgen naar de gewone afdeling te mogen, om aan te sterken. Dan merken we ook of hij zelf kan plassen en dus of zijn zenuwen daar niet zijn beschadigd. Deze enorme hobbel is genomen. En daar zijn we heel blij om, een grote stap voorwaarts in het proces. Heel veel liefs Dagmar en de mannen