Lieve allemaal,
Ik begon deze blog al eerder deze week, nog voor de 4e chemo ronde…. Maar door gebrek aan energie… pas nu af.
onze Youp is vandaag een 1/2 jaar oud! Hoera, wat een mijlpaal. Van mijn zusje had ik voor de geboorte van Youp “milestone” cards gekregen, leek me ontzettend leuk om die te gaan gebruiken, hier ben ik 1 maand oud, hier mijn eerste lachje, mijn eerste hapje etc. Helaas waren de afgelopen maanden anders, en hadden we hele andere “mijlpalen”, de 3 maanden mijlpaal stond samen met de 1e keer chemo, mijn eerste hapje lukt niet, en mijn eerste lach, was in een ziekenhuis bed, en deed ons tot tranen aan toe beroeren dat we de milestonekaart vergaten.
Maar deze mijlpaal, hebben we en wat zijn we trots op deze dappere 1/2 jaar oude baby.
Fast forward naar vandaag, het is nu de 3e chemo dag in ronde 4. En deze ronde gaan we vooralsnog niet slecht. Natuurlijk gaat het Youp niet geweldig, is hij niet echt blij en heeft hij zeker last van de chemo en de bijwerkingen. Maar alles binnen de perken eigenlijk. Naast de ongemakken van de chemo heeft hij ook wat last van gewone 6 maande oude baby perikelen zoals het vormen van tandjes en de daarbij behorende kapotte billen. Al met al voelt hij zich gewoon miserabel. Maar niet zeer pijnlijk zoals de laatste kuur, deze 3 dagen hebben we gewonnen.
Eigenlijk ging ik deze keer zeer zelfverzekerd het ziekenhuis in. Na de Tour du Youp bleven we gelukkig een hele week thuis en genoten we van elkaar. Wel merkten we dat we echt allemaal moesten bijtanken, gebrek aan energie en puf om dingen te doen. Ook dus te bloggen. De emoties, alles was echt even op. Na even te hebben kunnen bij slapen, bijkomen thuis in ons heerlijke huis, moesten we ons woensdag weer melden. Al snel bleken we ons te kwalificeren en konden we de 4e chemo starten. Vandaag meldde ik me om Ray af te lossen, en vanavond kwam papa hierheen om te zorgen dat ik als verrassing terug kon naar Haarlem om even Bram in te halen op de laatste avond van de avondvierdaagse. Ik mocht met papa’s auto dan naar Haarlem even heen en weer terwijl hij op Youp paste. Maar na een paar kilometer ging het mis, de auto deed vreemd en de koppeling rook sterk verbrand. De auto aan de kant en bellen naar de ANWB. Die kwam relatief snel en was meer dan lief in hun aanpak. De auto werd weggespeeld en ik werd naar het ziekenhuis gebracht, papa meegenomen naar de auto om zo vervangend vervoer te regelen.
Dit is zo ontzettend rot… most important ik wilde zo graag Bram verrassen, ik zag zijn blije snoetje al voor me. Hij heeft het zo goed gedaan, hij en zijn klasgenootjes hebben zo gezellig zonder te zeuren deze dagen volbracht…. En nu ben ik er niet bij.
Ik snap best dat dit allemaal geen wereld rampen zijn, maar voor nu voelt het zo ongelofelijk rot, en bleh. Zo dat is eruit.
Maar lieve Raym stuurt filmpjes, en zegt dat het gewoon pech is, het is maar materieel en niemand is gewond, papa is lief blijft rustig en zegt dat het allemaal niet erg is, dat het niet uitmaakt.
Maar waarom voel ik me dan gewoon zo ongelofelijk rot. En wil het even niet. Waarom is Youp zo dapper en raak ik zo van streek door iets “kleins”. Ik duik mijn bed in, onder mijn deken, en misschien als ik heel erg mijn best doe, misschien dan, heel misschien word ik wakker en is alles voorbij, leek dit net een nare droom.
Ach weet je, morgen een nieuwe dag, weer genoeg tijd om sterk te zijn en er wat van te maken. En dan zondag is het vaderdag, wat zou ik zonder de 2 vaders in mijn leven moeten. Dikke knuffel voor alle vaders, maar ik heb hier toch 2 van de beste exemplaren.
liefs Dagmar